De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik behoorlijk tegen medicijnen ben. Laten we zelfs zeggen dat ik er een haat-verhouding mee heb. Bij het woord medicatie schiet ik direct in een vecht-houding..ja…wil op de barricade en TEGEN stemmen!!

Er zijn zoveel mensen die bij lichamelijke klachten naar de huisarts gaan, een pilletje krijgen tegen de klachten en de klacht is daarna ‘weg’. Nou, niet dus! De klacht wordt met medicijnen namelijk AFGEDEKT. De klacht mag er even niet zijn, totdat…je een klacht krijgt op een andere plek of op een andere manier. Hallo! Daar ben ik weer, zegt de klacht. Maar nee….dan rennen we naar de huisarts, want ineens heb je huiduitslag en dat wil je ook niet!

Alles wat je lijfelijk voelt of ervaart (bijvoorbeeld last van je longen of huiduitslag) zijn enkel tekenen dat je lijf je iets wil vertellen. En lijfelijke klachten zijn een laatste noodkreet van jouw lijf om iets te vertellen. Het start met emoties die aanwezig zijn die aandacht willen. Als jij die niet voelt of (in veel gevallen) niet wil voelen, dan vindt je lijf een andere manier om duidelijk te maken dat jij ergens naar moet luisteren.

Leverproblemen bijvoorbeeld…het gezegde ‘wat heb je op je lever’ bestaat toch niet voor niets! Spreek jezelf uit…vertel dan wat je op je lever hebt in plaats van het in te slikken.  Last van je longen heeft vaak te maken met verdriet wat niet geuit wordt. Om ‘in gesprek’ te gaan met je longen is voor veel mensen heel vreemd. Het kan echter zo ontzettend veel inzicht geven en ook oplossen. Jouw lijf, je organen weten precies wat er aan de hand is, echt geloof me.

Op dit moment is veel in de media te lezen dat medicatie meer kapot maakt dan goed doet. Ook is bijvoorbeeld onderzocht dat met name kinderen vaak onterecht een diagnose krijgen dat ze astma zouden hebben. In (schrik niet) 50% van de gevallen klopt dit simpelweg niet. Maar wat doen artsen? Kind is benauwd….protocol erbij….luchtwegen dichtgooien voor zeker 1,5 jaar…in de hoop dat het dan ineens ‘over’ is.  Ik heb met mijn jongste zoon zo’n gevecht geleverd met artsen, zeker een jaar lang. Vanuit mijn hart geweten wat er speelt, geen astma in ieder geval, en met verbazing aanzien hoe artsen met het grootste gemak de pufjes met prednison voorschrijven. Benauwdheid…waar wordt je kind zo benauwd van? Wat speelt er in zijn leven? Laatst heb ik voor het eerst een arts gesproken die het met me eens was dat ‘voor de zekerheid’ lang doorgaan met pufjes eigenlijk niets zegt. Je moet ooit weer stoppen, doe je dat dan na 2 jaar of 1 jaar? Is het dan over?

Lieve mensen, luister naar wat je lijf je vertelt en dek niet af, gooi het niet dicht! Voelen wat er is! En heb je daar moeite mee? Maak dan een afspraak met me, ik ga heel graag in gesprek met je én met je lijf om te achterhalen wat het jou wil zeggen.