Van de week las ik zo’n herkenbaar stukje op Facebook van iemand die schreef het gevoel te hebben zich NU ter plekke je even af willen sluiten voor alles en iedereen…en daar vervolgens niet aan toe komt.
Je moet genieten
Jaren heb ik geworsteld met mijn gevoel van plotselinge irritatie, onrust, niet weten wat ik met mezelf aan moest…liefst even wilde verdwijnen…om me daarna heel schuldig te voelen. En mijn hoofd te laten praten: kom op, zeg, doe ‘s normaal. Wees eens gezellig, geniet gewoon van (noem maar op:) de familie, de bijeenkomst, je werk, de lieve drukke kinderen om je heen. Vooral het moeten genieten is altijd een dingetje geweest voor me, want dat gevoel heb ik niet altijd; teveel indrukken, prikkels om me heen die ik simpelweg niet kon handelen. Waardoor het genieten simpelweg niet meer lukte.
Wat ik steeds heb gedaan, is op die momenten waarop het juist zo vreselijk nodig was om me even af te sluiten, daar NIET naar te luisteren. Het in te slikken en door te gaan. Terwijl het zo’n belangrijke boodschap is: hallo, jij daar, je gaat best over je grens heen nu, je moet weer even tot jezelf komen, die tijd mag je gerust nemen, dan kun je daarna met meer energie weer door’. Mooie boodschap toch?
Maar waarom zit dat hoofd dan weer zo in de weg? Omdat niet alleen ik, maar heel veel anderen ook, dit zo gewend zijn. Je hoofd is vaak leidend.
In deze (energetisch) veranderende tijd is het juist heel belangrijk om continu contact te maken en te houden met je hart, je gevoel. Wat heb je nodig op dit moment? Je hart heeft altijd het juiste antwoord voor je, vertrouw daarop.
Voel je niet schuldig als je tijd voor jezelf nodig hebt, het is juist zo dat je daarna met fijnere energie weer verder kunt en dat is ook voor mensen in je omgeving prettig!