Het is vandaag precies 30 jaar geleden….

Op 29 juni 1989 werd ik naar huis gestuurd na een half jaar opname in een kliniek voor eetstoornissen. Moet ik niet zeggen: ‘ontslagen’? Nee, ik werd echt naar huis gestuurd. Ik had het best aardig gedaan daar in die kliniek. Vanaf het moment dat ik daar was, at ik wat ik moest eten. Keek ik naar alle andere meiden, dan was dat altijd een probleem. Ik deed wat verwacht werd. Had ook dagelijks therapie, ik kan me niet eens meer alles herinneren. Creatieve therapie (geen idee wat ik daarmee moest), praatsessies waarbij werd uitgegaan van een protocol. Alle aspecten die met anorexia te maken hadden, kwamen voorbij. Maar ik was niet te peilen. Ik wist het allemaal niet. Had het te maken met de afwezigheid van mijn vader? ‘Weet ik niet.’ Wilde ik niet volwassen worden? ‘Weet ik niet’. Ik was veel op mijn kamertje te vinden met mijn muziek: een cassettebandje van het liveconcert van Prince uit 1988. Dat kwam wél binnen. In mijn beleving ben ik niet gezien daar in die kliniek, niet werkelijk gehoord. En ik kon dit zelf niet duidelijk maken.

Het ergste moment was dat er over mij werd overlegd; een soort ‘wat moeten we met Mandy?’ En uit dat overleg kwam dat het de therapeuten het beste leek dat ik nog een half jaar bleef, maar dan in een instelling verderop. Waar ik zou leren hoe ik om moest gaan met leeftijdgenoten…toen ik dat hoorde dacht ik dat ik doodging. Nog langer weggestopt? Ik belde in paniek mijn moeder, met de enorme angst dat zij het ermee eens zou zijn…maar dat was ze gelukkig niet. 

Dat was het moment dat ik naar huis werd gestuurd en ik kan me de uitdrukking op het gezicht van een van de hoofdtherapeuten nog zo goed herinneren. Bijna schouderophalend, de ‘dan niet’-uitdrukking en mij het gevoel gevend dat ik dit niet zou gaan redden.

18 jaar was ik….weer naar huis en vastbesloten om de wereld te laten zien dat ik het heus wel zou redden. Een groot aantal patiënten vallen weer terug zodra ze eenmaal thuis zijn. Dit is me nooit gebeurd. Stukje bij beetje heb ik me kunnen redden. Op wilskracht en als vechter. 

Heb ik leren voelen tijdens mijn opname? Nee, ik ben die tijd niet bij mijn gevoel gekomen. Niemand die er iets mee kon. Voor mij was mijn diepste gevoel er niet. Ik functioneerde…niets meer dan dat.

Pas vele, vele jaren later tijdens mijn eigen ontwikkeling op persoonlijk en spiritueel gebied zijn er dingen veranderd, zijn er kwartjes gevallen. Kon ik voelen wie ik was. Waarom ik was zoals ik was.

Deze ervaring is een van de redenen dat ik energetisch coach ben geworden. Het kijken naar jou, wie jij werkelijk bent, doorgraven naar de kern, de weerstand en de angst mogen opheffen zodat datgene wat je werkelijk dwarszit gezien mag worden. In alle rust, met aandacht, zonder protocol, dat was er is…dat is belangrijk.